استاد امامی:ورود در ملکوت عالم

بسم الله الرحمن الرحیم

توجه این چنینی وقتی حاصل شد آن وقت نیاز به امام آنچنانی دارد. آن امام هم مثل مسئول کاروان که دست مردم را می گیرد و به حج می برد امام هم اندیشه ها رامی گیرد وبه ملکوت می برد.

مأمومیت و امامیت وقتی معنا دارد که من به آن امام اقتدا بکنم و بدن و اندیشه ام تابع آن امام باشد. امامیت و مأمومیت لفظا فایده ندارد، با حرف، مأمومیت حاصل نمی شود بلکه باید مأمومیت بالفعل باشد. کمال، بالفعل کمال است نه بالقوه. مثلا شکوفه سیب را به عنوان سیب خوردن معنا ندارد لذا اگر به نیت سیب شکوفه را بخوری این به اندازه همین نیت است وبس.

پس اگر می خواهم پیشوایی آن حضرت را بپذیرم باید اقتدایم اکنون باشد و اندیشه ام را در اختیار آن آقا قرار بدهم و او آن اندیشه را می گیرد و ببرد به ملکوت عالم و اگر بپذیریم که ملکوت عالم بسم الله الرحمن الرحیم است اون آقا اندیشه ما را می گیرد و از این ملک که هرز همه جا پراکنده است به خوردنی و آشامیدنی و...  به آن وحدت اعطا می کند و آنچه از وحدت را اعطا می کند عبارت است از بسم الله الرحمن الرحیم.

وقتی وحدت اعطا شد آن آقا هم به اندازه ای که توانست زمام اندیشه اش را به آن آقا تحویل بدهد وارد ملکوت می شود مثل آن امام.

استاد محمود امامی

ورود در بسم الله الرحمن الرحیم ورود در ملکوت عالم است

بسم الله الرحمن الرحیم

مأمومی که قابلیت پیدا کرد به ملکوت عالم برود باید بالفعل وارد بشود و اقتدا باید بالفعل باشد و امام هم که بالفعل در بسم الله الرحمن الرحیم است و منِ قابل هم که بالفعل به او اقتدا کردم پس وارد بسم الله الرحمن الرحیم شده ام.پس ورود در بسم الله الرحمن الرحیم ورود در ملکوت عالم است و امامت حضرات معصومین راداشتن است.

لذا هر کس که دنبال حضرت صاحب الامر است هی نرود در این مسجد و آن مسجد سراغ آن حضرت ،بلکه باید برویم به سراغ بسم الله الرحمن الرحیم که آن هم ملکوت عالم است، او درملکوت عالم است نه در مُلک عالم،او از وقتی که امام شد در ملکوت عالم است،یعنی: درباطن عالم است.

استاد محمود امامی

علم و عمل انسان ساز اند

بسم الله الرحمن الرحیم

گفتیم آنکه آدم را می سازد علم وعمل است
علم عبارست از معرفت خداوند
علم و عمل ظاهر هستند که باطنی دارند و آن هم نیت است

عبادت آدم می سازد. عبادت هم علمی است هم عملی و هر دوی اینها آدم می سازند. فرمود که  این علم وعمل(عبادت)هم باید مخلصا له الدین باشد تا ساختمان خوبی باشد. اینها ظاهرند، باطن اینها نیت است و باطن نیت هم اخلاص است وآدم اصلا دارد به طرف اخلاص حرکت می کند.

وقتی آدم بالغ می شود مقداری آلودگی به خود می گیرد وبعداز آن به سمت اخلاص حرکت می کند تا به تدریج این آلودگی ها را بزداید و مثل آب صاف و زلال، پاک شود و این آلودگی هارا زمین بریزد و وقتی مثل آب زلال می شود آن وقتی است که به حقیقت می پیوندد.

استاد محمود امامی

تقوا ملاک است

بسم الله الرحمن الرحیم

در آیه شریفه آمده است که:

یاأیها الناس إنا خلقناکم من ذکر وأنثی وجعلناکم شعوبا وقبائل لتعارفوا إن أکرمکم عندالله أتقاکم.
شما را مذکر و مؤنث و شعبه شعبه خلق کردیم ترک و فارس و کرد و عرب و...( ولی هیچ کدام از اینها مهم نیست بلکه آنچه مهم است وگرامی است و مورد عنایت حق قرار گرفت این است که) تقوای بیشتر داشته باشید، یعنی خلوص داشته باشید و خالص شده باشید یعنی هیچ حرکتی از او صادر نشده باشد مگر به اراده الهی مثل پغمبر(صلّی الله علیه وآله وسلم) وانبیاءو اولیاء وأئمّه(علیهم السلام).

استاد محمود امامی

خلوص نیت در تحصیل علم

بسم الله الرحمن الرحیم


اینکه می گوییم «نعوذبالله من شرور أنفسنا» شرّنفس همانی است که نیت ما را غیر الهی می کند.
تحصیل علم، معرفت داشتن به خداوند است و از آن به علم بالله تعبیر می کنند، این معرفت چون اصل هر عبادتی است و عبادات هم باید خالص انجام شود بنابراین باید خلوص نیت در آن تحصیل علم معرفت الله هم باشد.

استاد محمود امامی

سوره کافرون

بسم الله الرحمن الرحیم


گفتیم همان طور که این سوره خطاب به پیغمبر(صلّی الله علیه وآله وسلم) است، خطاب به ما هم هست. چون ما هم امّت پیغمبر و هم آدم هستیم.

به آن حضرت هم از لحاظ نبوتش خطاب نشد، بلکه ازآن جهت که آدم بود و آدم باید عابد خدا باشد خطاب شد، پس ما هم باید این گفتار را داشته باشیم و به آن عمل هم کنیم.

معنای عبادت که گفتیم(آن طورکه ما از آن می فهمیم)عبارت است از فرمانبرداری خداوند، که آدم باید بنده او باشد. قهرا این بندگی ایجاب می کند که عابد آن معبود را نشان بدهد، پس عبادت می شود نشان دادن معبود! آدم عابد است وخداوند معبود.

استاد محمود امامی

ظاهر و باطن اعمال

بسم الله الرحمن الرحیم


مصلّی خدا را نشان می دهد، روزه دار خدا را نشان می دهد، حاجی اگر آن نیت خالص را داشته باشد خدا را نشان می دهد، ما هم اگر در راه کسب علم، خداوند بر ما مسلط باشد خدا را نشان می دهیم. اگر خدا را نشان دهیم می شویم مؤمن و إلامی شویم کافر.

وقتی هم که نشان می دهیم گاهی ریاءً نشان می دهیم، یعنی ظاهر ما با باطن ما تفاوت می کند، ظاهر با باطن تفاوت کردن بیشتر در ما هست و ما در خودمان مشاهده می کنیم و می بینیم که ظاهر ما حرفی می زند ولی باطن ما این جور نیست، مثلا اظهار ارادت می کنیم نسبت به یک چیزی ولی در ذهن ما این طور نیست، یا خلوص نیت را به زبان می آوریم و می گوییم که خالصا آمدیم برای خدا ولی قلبا این طور نیستیم.

اینجا ظاهر ما خدا را نشان می دهد ولی باطن ما دنیا را نشان می دهد، آن وقت قهرا باطن ما کافر و ظاهر ما مسلمان است و از آنجا که ظاهر باید متکّی به یک باطنی باشد(که همان نیت وقلب است) چون ظاهر ما متکی به آن نیت نیست لذا برای آدم کارساز نیست، چون آن نیت اصل است ومثل ریشه است، عمل ما هم مثل شاخه است.

استاد محمود امامی