استاد امامی:ورود در ملکوت عالم

بسم الله الرحمن الرحیم

توجه این چنینی وقتی حاصل شد آن وقت نیاز به امام آنچنانی دارد. آن امام هم مثل مسئول کاروان که دست مردم را می گیرد و به حج می برد امام هم اندیشه ها رامی گیرد وبه ملکوت می برد.

مأمومیت و امامیت وقتی معنا دارد که من به آن امام اقتدا بکنم و بدن و اندیشه ام تابع آن امام باشد. امامیت و مأمومیت لفظا فایده ندارد، با حرف، مأمومیت حاصل نمی شود بلکه باید مأمومیت بالفعل باشد. کمال، بالفعل کمال است نه بالقوه. مثلا شکوفه سیب را به عنوان سیب خوردن معنا ندارد لذا اگر به نیت سیب شکوفه را بخوری این به اندازه همین نیت است وبس.

پس اگر می خواهم پیشوایی آن حضرت را بپذیرم باید اقتدایم اکنون باشد و اندیشه ام را در اختیار آن آقا قرار بدهم و او آن اندیشه را می گیرد و ببرد به ملکوت عالم و اگر بپذیریم که ملکوت عالم بسم الله الرحمن الرحیم است اون آقا اندیشه ما را می گیرد و از این ملک که هرز همه جا پراکنده است به خوردنی و آشامیدنی و...  به آن وحدت اعطا می کند و آنچه از وحدت را اعطا می کند عبارت است از بسم الله الرحمن الرحیم.

وقتی وحدت اعطا شد آن آقا هم به اندازه ای که توانست زمام اندیشه اش را به آن آقا تحویل بدهد وارد ملکوت می شود مثل آن امام.

استاد محمود امامی